Za popowych uważa się więc, niezależnie od stylu muzyki, tych artystów, którzy tworzą swoją muzykę kierując się wyłącznie gustami publiczności i całkowicie rezygnują z prób przekazywania jakichś głębszych wartości[7]. Artystów, którzy się do tego oficjalnie przyznają, jest jednak niewielu i większość stara się dodawać do tworzonej przez siebie muzyki jakiś rodzaj „ideologii”. Dodatkowo wielu artystów, którzy u zarania swojej działalności byli dla pewnych kręgów odbiorców „kultowi” i „alternatywni”, po osiągnięciu sukcesu przestają być za takich uważani, mimo że bardzo często ich muzyka się nie zmienia, lecz tylko staje się popularna i modna, by nie rzec - spowszedniała. W efekcie odróżnienie „popu” od „nie popu” na bazie tej definicji jest często bardzo trudne i zaliczenie jakiegoś artysty do jednej z tych kategorii zależy od punktu widzenia.
Fakt, że muzyka pop jest „produkowana” dla czystej przyjemności słuchania, nie oznacza, że jest muzyką cechującą się amatorstwem. Wręcz przeciwnie, w produkcję piosenek pop zaangażowani są zazwyczaj profesjonaliści: tekściarze, kompozytorzy, choreografowie i muzycy sesyjni.

Radio służyło początkowo do przekazywania znaków alfabetu Morse’a, a następnie dźwięku.
W roku 1993 rozpoczęło działalność pierwsze radio internetowe. Obecnie ponad 20 tysięcy stacji radiowych można słuchać przez Internet, a niektórych tylko tam[2].
W węższym zakresie popem nazywa się bardziej „miękki” i nastawiony na masowego odbiorcę odłam muzyki rockowej, charakteryzujący się prostotą, melodyjnością i szerszym niż w klasycznej muzyce rockowej użyciem syntezatorów i studyjnych technik nagraniowych[5]. Często style popowe są „łagodniejszymi” odmianami pierwotnych stylów wyrosłych z różnych odmian muzyki rozrywkowej (nie tylko rockowej), lub kombinacjami tych odmian tak zestawianymi, aby usunąć brzmienia nietolerowane w danym momencie przez większość potencjalnych słuchaczy, oraz aby zachować brzmienia, które są aktualnie modne. Encyklopedia wydawnictwa Kluszczyński z 2009 roku definiuje muzykę pop, jako rytmiczną muzykę instrumentalno-wokalną, często o charakterze tanecznym utrzymaną w tonacjach durowych o prostej strukturze rytmicznej i melodycznej z powierzchownymi zapożyczeniami z różnych stylów muzycznych tworzonej w celach komercyjnych[6], natomiast encyklopedia wydawnictwa PWN definiuje muzykę pop jako każdy rodzaj muzyki rozrywkowej[3].

Odbiornik z drukarką Morse’a umieszczono na dachu odległego o kilometr budynku. Sam Guglielmo operował kluczem telegraficznym, a widzowie przy drukarce mogli odczytać przekazywany tekst. Zdarzenie to uznane zostało za pierwszą publiczną próbę radia. Następnie, w roku 1899 odbyła się próba przekazu sygnału przez kanał La Manche. Jeszcze później, w roku 1901 przekazano wiadomość przez Ocean Atlantycki z Kanady do Anglii. Pierwszym sygnałem, który przesłano przez Atlantyk była litera „S” alfabetu Morse’a.
Konkurentem do tytułu wynalazcy był także rosyjski fizyk Aleksandr Popow. W dniu 7 maja 1895 roku, w czasie posiedzenia Rosyjskiego Towarzystwa Fizyko-Chemicznego w Petersburgu, przedstawił pracę pt. „O stosunku proszków metalowych do drgań elektrycznych” i po raz pierwszy przedstawił publicznie przyrząd do wykrywania i rejestracji drgań elektrycznych. Głównym zadaniem przyrządu było jednak wykrywanie burz. Potrafił robić to z odległości 30 km. 24 marca 1896 roku udało się Popowowi nawiązać łączność radiową i przekazać telegraficznie znaki na odległość ponad 250 metrów.

Tesla opracował konstrukcję cewki wysokonapięciowej, wysyłającej silne fale elektromagnetyczne i zaczął pracować nad urządzeniem, które mogłoby te fale odbierać. Jego patent na urządzenie do przesyłania i odbioru fal elektromagnetycznych był gotowy w 1900 roku, jednak ubiegł go w tym o kilka dni Marconi. Tesla walczył z Marconim o patent na radio, dowodząc, że jego wynalazek stosuje bez jego zgody wcześniej opatentowaną przez siebie cewkę, ale długie procesowanie się doprowadziło Teslę do bankructwa. Ostatecznie dobił go fakt przyznania Marconiemu nagrody Nobla za skonstruowanie radia, mimo iż korzystał on przy tym z teorii stworzonych przez Teslę. Ironią losu jest to, że ostatecznie odwołanie Nikoli Tesli w sprawie patentu na radio do sądu najwyższego USA zostało wygrane już po jego śmierci w 1943 roku.
Guglielmo Marconi, syn włoskiego kupca z Lombardii, rozpoczął doświadczenia z przesyłaniem i odbiorem fal radiowych w roku 1894. Pracując w amatorskich warunkach - i częściowo w tajemnicy przed ojcem - uzyskał we wrześniu 1895 roku łączność radiową na odległość 1 kilometra. Nie widząc zainteresowania swoim wynalazkiem we Włoszech, wyjechał w lutym 1896 do Anglii. Z pomocą krewnych (matka Guglielma, Annie była Irlandką) trafił do naczelnego inżyniera Poczty Brytyjskiej. 27 lipca 1896 roku zainstalowano sprzęt nadawczy na dachu Poczty Głównej w Londynie.

Muzyka jest jednym z przejawów ludzkiej kultury. Można przyjąć, że muzyka od zawsze towarzyszyła człowiekowi w pracy, zabawie, odpoczynku oraz w obrzędach, najpewniej również od początku łączona była z tańcem i słowem. Z początku muzyka służyła celom praktycznym - pomagała w pracy zespołowej, była formą komunikacji, później stała się także elementem tożsamości zbiorowej. Z czasem wykształciła się jako jedna z gałęzi sztuki.
Wynalazcą radia jest serbski inżynier Nikola Tesla. W 1943 Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych przyznał prawa patentowe Tesli[1]. Rozprawa rozstrzygnęła się po śmierci wynalazcy, przez co powszechnie za twórcę radia uznaje się Guglielmo Marconiego, mimo iż przyznał się on do wykorzystania wcześniejszych prac Tesli w zbudowaniu radia.

Muzyka (gr. mousike, cz. hudba, staropol. gędźba) - sztuka organizacji struktur dźwiękowych w czasie. Jedna z dziedzin sztuk pięknych, która wpływa na psychikę człowieka przez dźwięki.
Struktury dźwiękowe składają się z zestawów fal akustycznych o celowo dobranych częstotliwościach i amplitudach oraz ciszy pomiędzy nimi. Celem muzyki jest samoekspresja oraz przekaz subiektywnych odczuć kompozytora lub wykonawcy który ma wpływ na odczucia, reakcje i świadomość słuchacza przetwarzającego te doznania w sposób zupełnie indywidualny. Od mowy ludzkiej różni się znacznie większą abstrakcyjnością przekazywanych treści oraz wykorzystaniem oprócz głosu ludzkiego również instrumentów muzycznych jak i wszelkich dźwięków elektronicznych, naturalnych oraz nieartykułowanych.

Choć wymienione powyżej cechy opisują muzykę rockową, nie jest ona jednorodnym gatunkiem. W istocie, w skrajnych przypadkach mamy do czynienia ze sprzecznymi cechami. Z tego powodu wprowadzono mnogość kategorii dzielących poszczególne podgatunki i style istniejące w ramach głównego gatunku. Klasyfikowanie takie jest niezwykle trudne i zwodnicze ze względu na wielką dynamikę, z jaką ten gatunek się rozwija oraz postawy indywidualistyczne twórców. Mimo to wyróżniono kilkanaście podgatunków i wiele dziesiątek stylów, które pomagają sklasyfikować tę różnorodność. Podział na gatunki i style jest czysto arbitralny.
Muzyka (gr. mousike

Około 1750 roku Wydminy otrzymały prawa osady targowej (Marktrecht), co przyczyniło się do szybszego rozwoju całej miejscowości. Liczba mieszkańców stopniowo wzrastała. Powiększał się również areał gruntów. W 1781 roku do Wydmin należało ponad 98 włók. Jedna włóka, czyli łan niemiecki od 22,6 do 25,8 hektara, czyli 98 włók od 2214,8 do 2528,4 ha.
W 1656 r. do Wydmin docierają Tatarzy pustosząc miejscowość.
W latach 1572, 1656, 1852 miejscowość niszczą duże pożary. W latach 1701 - 1711 Wydminy nawiedza groźna zaraza, która pochłania setki ofiar. W latach 1709 - 1710 jest nią dżuma, od której ginie 227 osób.

Rock (ang. kołysać się gatunek muzyki rozrywkowej powstały w połowie XX wieku w Stanach Zjednoczonych (który wytworzył wokół siebie krąg subkultury młodzieżowej i ogólna nazwa szeregu stylów muzycznych, wywodzących się z rock and rolla oraz rhythm and bluesa i bluesa. Sama nazwa „rock” jest skrótem od „rock and roll”, choć można uznawać owe dwa pojęcia za odmienne od siebie gatunki muzyczne.
Wszystkie style rockowe charakteryzują się brzmieniem opartym na różnego rodzaju gitarach (zwykle elektrycznych, elektrycznych basowych) i perkusji, z wyraźnie zarysowanym rytmem i śpiewem, wywodzącym się z bluesa, oraz sposobem wolnej improwizacji w trakcie grania utworów, wywodzącym się z jazzu. Ważną cechą muzyki rockowej, nieobecną w muzyce poważnej, jest zespołowość w procesie tworzenia; muzyka jest bowiem tworzona zespołowo i trudna do odtworzenia, gdy nie jest grana przez oryginalny zespół (zob. tribute band), często jest też zespołowo komponowana. Niekiedy w sposób dynamiczny, kiedy to zainicjowany motyw muzyczny w serii jamów przetwarzany jest w utwór, który w swej końcowej fazie rzadko przypomina swą wyjściową formę. W muzyce rockowej, podobnie jak w jazzie, kompozytor i wykonawca to najczęściej ta sama osoba lub grupa osób, a komponowanie i wykonywanie muzyki są często jednym procesem.

Już 3 listopada szkołę otwarto. Liczyła 21 uczni w klasach od pierwszej do czwartej. Kierownikiem został nauczyciel Łyszczyński. Druga siłą pedagogiczną była jego żona. Dzieci uczyły się pilnie. W ciągu roku szkolnego przerobiły program dwóch klas. Na wiosnę 1946 otwarto świetlicę z dożywianiem, z której korzystało 40 dzieci.
W latach międzywojennych szkoła w Wydminach miała 10 klas, w których jednak wykładało zaledwie 4 nauczycieli. Jeden z nich nazywał się Radziwiłł.
Według spisu z 17 maja 1939 roku osiedle osiągnęło liczbę 2235 mieszkańców. Zajmowało ono, wraz ze wspomnianymi majątkami ziemskimi, obszar 2017 ha. Po niemiecku nazywało się Widminnen.
W Wydminach nie było wówczas prądu, ale jeden z osiedleńców, Piotr Miełdun, zaczął wiązać przewody, aby doprowadzić światło z elektrowni w Ełku. Do pomocy wziął Tatara i Juchnickiego. W trójkę uwinęli się szybko i w Wydminach zabłysły żarówki.
W 1946r. ruszył także tartak urządzony w pomieszczeniach poniemieckiej fabryki maszyn i narzędzi rolniczych. W tym samym czasie uruchomiono pocztę oraz rozpoczęto instalowanie telefonów.
Pierwsze aparaty założono w gminie, na posterunku MO, w tartaku i spółdzielni, która zaczęła się organizować jeszcze w październiku 1945r. i w tym czasie należała do najbardziej prężnych jednostek handlowych.

Na komunikację kolejową nie można było liczyć. Wprawdzie pociągi już kursowały, ale nieregularnie. Stacja w Wydminach nie była jeszcze obsadzona przez kolejarzy. Pociągi stawały przypadkowo. Komu udało się zabrać w drogę, mógł dojechać do Olsztyna po 8 godzinach podróży.
Okolica zaludniała się powoli, ale systematycznie. Przybywali repatrianci z Wileńszczyzny, Polski centralnej. Nie wszyscy zostawali. Ale błękitne jezioro Wydmińskie, obramowane zielonym tatarakiem, zapewniało każdego, ze zło mija a życie trwa niezmiennie.
W październiku 1945r. po opuszczeniu szkoły przez żołnierzy radzieckich szybko zakrzątnięto się, aby dzieci mogły się w niej uczyć.

Na posterunku MO, obok kościoła, czuwał nad bezpieczeństwem Marian Jenczelewski, który znalazł się w Wydminach wraz z wojskiem radzieckim. Został pierwszym milicjantem. W czerwcu 1945r. posterunek liczył już 25 ludzi. Komendantem był najpierw Piotr Rynkiewicz, a po nim Paweł Głos. Milicjanci pomagali organizować życie, przeganiali szabrowników, walczyli z bandami faszystowskimi. W 1946r. dwóch z nich poległo w okolicy Szczybał i Orłowa, w miejscowości Pańska Wola, gdzie faszystowscy bandyci spalili ich żywcem. Mord ten poruszył wszystkich mieszkańców.
Przybywali kolejni osadnicy. Na zajmowanych domach wywieszali biało-czerwone proporczyki, jako znak zamieszkania.
Przystąpiono do tworzenia polskich placówek. Powstał zespół rybacki pod nazwą Centrali Obrotu Produktami Rybnymi, który zorganizował inż. Rogoziński. Ryb nie brakowało. Wożono je nawet do Warszawy. Centrala miała poniemieckie auto osobowe i dwie ciężarówki marki Ford Canada przydzielone z UNRR-y. Korzystali z nich mieszkańcy zabierając się przy okazji do Łuczan, tak wtedy nazywało się Giżycko, albo do Białegostoku.

Podczas I wojny światowej Wydminy pustoszą działania frontowe. W 1914 roku zniszczeniu ulega prawie 75 % zabudowy. W okresie międzywojennym Wydminy stają się miejscowością o dużych walorach turystycznych i letniskowych. Ten charakter zachowały również po II wojnie światowej.
Wyzwolenie przyszło do Wydmin w czasie wielkiej styczniowej ofensywy Armii Radzieckiej w 1945r. Po półtora wiekowej niewoli Mazury i Warmia wróciły do Macierzy.
Początek życia.
Teren wokół Wydmin, za wyjątkiem obecnej ulicy Grunwaldzkiej (wtedy Markstrasse), był zaminowany, każde wykroczenie poza rejon groziło niebezpieczeństwem.
W połowie lipca 1945r. mieszkało już 12 rodzin, przybyłych jako osiedleńcy. Istniała polska komendantura, mieściła się na plebanii. Na wysokim maszcie powiewała biało-czerwona flaga.
Funkcje komendanta, a zarazem burmistrza i wójta, sprawował Arseniusz Michajłow. Sekundował mu w tym urzędowaniu Jan Niewęgłowski, jedyny wtedy urzędnik z prawdziwego zdarzenia. Sołtysem był Aleksy Czerniak, który z niewoli u bauera zwiał przed wyzwoleniem i po tułaczce wylądował w Wydminach.

W końcu XIIIw. (około 1280 roku) obszar obecnej gminy Wydminy podbity został przez krzyżaków. Zacięte walki spowodowały, że na ponad 100 lat ziemie te stały się zupełnym pustkowiem.
Z późniejszych dokumentów wynika, że ruch ludności kupieckiej wraz z osadnictwem przyczynił się do rozwoju Wydmin. Wędrujący kupcy i osadnicy zatrzymywali się tutaj na noclegi. W połowie XV wieku istniały w Wydminach trzy gospody.
Przywilej lokacyjny dla Wydmin wystawił komtur z Pokarmina, Barnard von Balzhofen, 28 kwietnia 1480 roku. Z tekstu przywileju wynika, że wieś istniała już przed tą datą. Według przywileju 47 chłopów miało wziąć pod pług 54 włóki, 6 włók miało należeć do sołtysa.
W 1550 roku utworzona była już w Wydminach parafia katolicka, a w 1558 roku także ewangelicka. W drugiej połowie XVI wieku powstaje tutaj szkoła.

turystyka w wydminach

Znaleziska archeologiczne dowodzą, że pierwsi ludzie pojawili się na terenie obejmującym obecną gminę Wydminy w okresie neolitu, a więc między 4500 - 1700 p.n.e. Były to wędrujące grupy przybyszów z północnego wschodu (Bałtowie), trudniących się myślistwem lub rybołówstwem.
Z czasem ich zajęciem stała się prymitywna uprawa ziemi.
Rok założenia Wydmin nie jest dokładnie znany. W zapiskach z 1340 roku wymieniana jest nazwa jeziora Wedymin, a w 1381r. także miejscowości Wedem. Hanneberg w swych "Erclerung der Preussischen Landtafel" jest zdania, że nazwa Wydminy pochodzi od pruskiej nazwy Wydemyns. O dawnym istnieniu osady świadczą również odkryte nad brzegiem jeziora szczątki osady palowej.
Za historyczną datę powstania Wydmin uważa się rok 1480
Dr Wojciech Kętrzyński pisze: "Bernard von Balzhofen nadaje w roku 1480 Nawirowi, sołtysowi, na prawie magdeburskim 60 włók ziemi nad jeziorem Wedmi i 6 włók sołeckich, a także "Die freie Fischerei in unseren Seen mit kleinen Gezeuge" - czyli wolne rybołówstwo w naszych jeziorach małym narzędziem".

hotele i restauracje w wydminach

oficjalna strona radia wydminy

gmina wydminy

radio wydminy

wydminy